Waldemar RZEMEK (*1946 – †2010)
Mgr inż. Waldemar Rzemek całą swoją aktywność zawodową związał z Politechniką Warszawską (PW). Na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, obecnie noszącym nazwę Wydziału Inżynierii Środowiska (WIŚ), został zatrudniony w 1965 r. w charakterze pracownika technicznego. Jako technik chemik, od początku pracy w Politechnice Warszawskiej w Katedrze Chemii Sanitarnej i Technologii Wody i Ścieków prowadził badania fizykochemiczne, głównie wód i ścieków oraz doskonalił swoje umiejętności. W roku 1974 ukończył studia inżynierskie, a następnie w 1980 roku studia magisterskie. W Instytucie Inżynierii Środowiska zaangażowany był przy organizacji działalności dydaktycznej i badawczej. Był bardzo doświadczonym realizatorem, a później także organizatorem terenowych badań środowiskowych. Na stanowisku starszego specjalisty został zatrudniony w 1986 r. Mgr inż. Waldemar Rzemek był pracownikiem Instytutu Systemów Inżynierii Środowiska (ISIŚ) Politechniki Warszawskiej o najdłuższym stażu pracowniczym.
Był pracownikiem bardzo sumiennym, cechującym się ogromnym zaangażowaniem w realizowanie zadań oraz dużą samodzielnością badawczą i inwencją twórczą. Do czasu choroby, czyli do lipca 2007 r., brał udział w licznych pracach naukowo-badawczych na rzecz gospodarki narodowej w Zespole Ochrony Powierzchni Ziemi. Niektórymi pracami kierował samodzielnie. Do takich należało m.in. monitorowanie Oczyszczalni Ścieków w Tłoczni Gazu w Rembelszczyźnie oraz wpływu składowiska odpadów przemysłowych z „Huty Ostrowiec” w Ostrowcu Świętokrzyskim na zanieczyszczenie wód podziemnych terenów przyległych. Na podkreślenie zasługuje inicjatywa oraz twórcze podejście do rozwiązywania problemów badawczych oraz organizacyjnych podczas realizacji badań laboratoryjnych i terenowych. Współuczestniczył w opracowaniu oraz publikacji wyników prac badawczych.
Mgr inż. Waldemar Rzemek był bardzo cenionym pracownikiem Zakładu Ochrony Środowiska Miejskiego w ISIŚ PW. W okresie od 1 maja 2003 r. do lipca 2007 r. pełnił funkcję inspektora BHP w Instytucie Systemów Inżynierii Środowiska.
Na szczególne podkreślenie zasługuje zaangażowanie mgr inż. Waldemara Rzemka w realizację zajęć dydaktycznych, zarówno jako odpowiedzialnego za ich przygotowanie od strony technicznej, a od 2001 roku także jako prowadzącego ćwiczenia laboratoryjne i audytoryjne, m.in. z przedmiotu „Ochrona powierzchni ziemi” i „Ochrona środowiska – aspekty techniczne”. Brał także aktywny udział w realizacji badań do prac dyplomowych. W ocenie studentów był bardzo cenionym i lubianym nauczycielem, zarówno za posiadaną wiedzę, jak i życzliwy stosunek do młodzieży. W ocenie przełożonych był dydaktykiem, który nie tylko uczył, ale swoją postawą prezentował sumienność, dociekliwość i odpowiedzialność jako ważne cechy badacza. Swoim doświadczeniem zawodowym, zwłaszcza w zakresie prowadzenia badań środowiskowych i interpretacji ich wyników, chętnie dzielił się z dyplomantami kierunku Inżynieria Środowiska oraz doktorantami Wydziału Inżynierii Środowiska.
Od 1994 r. do 2007 r. był członkiem Komitetu Technicznego nr 191 ds. „Chemii Gleby” Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, w którym aktywnie współuczestniczył w opracowywaniu norm z zakresu ochrony środowiska. Działalność ta nabrała szczególnego znaczenia w związku z procesem wdrażania norm europejskich i międzynarodowych przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej.
W ciągu swojej 43-letniej pracy w Politechnice Warszawskiej mgr inż. Waldemar Rzemek dał się poznać jako pracownik bardzo dobrze wywiązujący się ze wszystkich swoich obowiązków, cechowała Go sumienność, duże zaangażowanie i profesjonalizm w realizacji licznych zadań. Równocześnie był bardzo lubianym i niezawodnym Kolegą.
Za swoją wzorową, 40-letnią pracę na rzecz Politechniki Warszawskie oraz nienaganną sylwetkę etyczno-moralną został odznaczony SREBRNYM KRZYŻEM ZASŁUGI.
Mgr inż. Waldemar Rzemek zmarł nagle 8 grudnia 2010 roku. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (na tak zwanych Starych Powązkach, kw. 127-6-22).
Koleżanki i Koledzy z Zespołu OPZ
Wspomnienia o serdecznym Przyjacielu Waldku…
Waldemar Rzemek był prawym człowiekiem o szlachetnym charakterze. Z 55 lat naszej znajomości zostało mi mnóstwo wspomnień. Trudno przecenić któreś z nich, bo każde wspomnienie ma swoją wartość. Pierwsze związane jest ze szkołą muzyczną, do której wspólnie uczęszczaliśmy. Zapamiętałam Go od razu, zwłaszcza że wyróżniał się wzrostem i figurą. Później, gdy już chodziliśmy do technikum chemicznego, On na Hożą w Warszawie, a ja w Piastowie, widywałam Go w zatłoczonej poczekalni dworcowej na stacji kolejowej w Ożarowie Mazowieckim, w którym wówczas mieszkaliśmy. Po długiej przerwie, gdy znów spotkałam Waldka, był już pracownikiem Politechniki Warszawskiej. Pamiętam, jak ogromne było Jego zdziwienie, gdy dowiedział się, że ja również będę pracowała w tej samej Katedrze Chemii Sanitarnej na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej. W 1969 roku Waldek rozpoczął studia inżynierskie na tym samym Wydziale co pracował, a ja w rok później. Udzielał mi zawsze cennych rad dotyczących pracy i studiów. Jak bezcenne okazały się Jego notatki z wykładów! Były zawsze takie staranne i dokładne. A trochę później, w 1978 roku, razem rozpoczęliśmy naukę na uzupełniających studiach magisterskich. Pracę dyplomową pisaliśmy wspólnie.
Podczas studiów Waldek ożenił się z Barbarą. O dzieciach, Ksymenie i Mateuszu, opowiadał codziennie z wielką czułością. Szczególnie o ich postępach. Najpierw, gdy były w żłobku, do którego codziennie zawoził je wózkiem, a później o ich sukcesach w szkole i na studiach. Widać było, jak bardzo był z nich dumny.
Wspólna nauka, praca, liczne wyjazdy służbowe związane z badaniami terenowymi, wspólni znajomi, pozostaną mi na zawsze w pomięci. Brakuje mi jego serdecznego uśmiechu, rozmów przy biurku i tych opowiadań o Jego przeżyciach z Libii, gdzie przez cztery lata pracował jako kierownik oczyszczalni ścieków.
Waldek Rzemek był moim kolegą i przyjacielem. W stosunku do ludzi był szczery, miły, a przy tym zawsze uśmiechnięty i skromny, gotowy do udzielenia pomocy każdemu, kto tej pomocy potrzebował.
Dnia 8 grudnia 2010 roku Waldek od nas odszedł… Śmierć przyjaciela to próba ponownego odkrycia Jego Osoby.
Małgorzata
Warszawa, 5 maja 2011 r.